بیش از پنج میلیون سال است كه هرازگاهی اخباری از رویت بشقاب پرنده ها و انسانهای فضایی گزارش شده است. تاكنون هزاران برگ پرونده محرمانه برای اثبات وجود این پدیده ها تحت بررسی قرار گرفته اند ولی هنوز هم بسیاری از جوانب مربوط به <فضایی ها> ناشناخته باقی مانده است. موضع دانشمندان نسبت به این گزارشات نیز وضعیت را بغرنج تر می نماید. به نظر می رسد كه آنها میل دارند این حرف ها را رد كنند ولی باز هم چندان به حرف خود اطمینان ندارند. فضایی ها ارتباط نزدیكی به ارتش، علوم و سیاستهای تحقیقاتی قدرتهای جهانی دارند و این موضوع در برخی از مدارك محرمانه موسسات سری دولت هایی همچون آمریكا مثل CIA، FBI، وزارت اطلاعات، ناسا و > NORADفرمانداری دفاع هوایی آمریكای شمالی) وجود دارد.
برخی بر این باورند كه این موسسات نه تنها از وجود فضایی ها آگاه هستند بلكه سعی دارند تكنولوژی هایی شبیه به تكنولوژی فضایی ها را نیز بسازند و ظاهرا به دانشمندان گفته شده است چشم خود را بر روی این موضوع ببندند و در نتیجه موسسات سری به راحتی آزمایشات مخفی خود را انجام می دهند.
<لئوناردو اسپرینگ> فضایی شناس آمریكایی از طریق منبعی موثق >كه میل دارد نامی از او ذكر نشود) مدركی به دست آورد كه حكایت از وجود موجودات فضایی داشت. این مدرك متعلق به شانزدهم جولای سال ۱۹۴۷ است و ظاهرا قطعه ای از یك <شی پرنده> است. در آن سال پس از كشف این شی وقتی واحدهای نظامی و نیروی هوایی آمریكا این قطعه را مورد بررسی قرار دادند، به این نتیجه رسیدند كه به دلایل مختلفی ممكن نیست ساخت كشور آمریكا باشد و با اطلاعات دقیقی كه دارند، شوروی نیز نمی توانسته آن را بسازد. وقتی كارشناسان نظامی آن شی را دقیق تر مورد بررسی قرار دادند، قطعه ای شبیه به یك موتور اتمی درون آن یافتند. احتمالا این نیروگاه شبیه به یك تبادلگر حرارتی عمل می كرده است. یك قطعه پرنده نیز در قسمت جلویی این شی قرار دارد. دلایلی در دست است كه نشان می دهد این شی با كنترل از راه دور هدایت می شده است. آیا این وسیله دلیلی بر وجود آدم فضایی های كاملا پیشرفته نیست؟ و به گفته این محقق جالب اینجاست كه آن موسسات سری ابرقدرت های دنیا از این وسیله بهره گرفته اند و از روی آن بمب های اتمی را ساخته اند.
● آدم فضایی ها در ماه
در سال ۱۹۶۹ سفینه <آپولو >۱۱ به ماه فرستاده شد. گروه فضانوردان از جمله <آرمسترانگ>، <كالینز> و <اولدرین> پس از چندین ساعت حركت به سوی ماه، خبر دادند كه چند گلوله نورانی اطراف پایه های سفینه هستند و با همان سرعت به دنبال آن حركت می كنند. این گزارش كاركنان مركز كنترل را نگران كرد. سه روز گذشت و هیچ انفجاری رخ نداد و آنها به ماه رسیدند.
دستیار آرمسترانگ سالها بعد در این باره می گفت: <گلوله های نورانی در فاصله سه فوتی ما بودند. سه بشقاب پرنده به قطرهای پانزده تا سی متر. مثل این كه از یك مخزن اصلی جدا شده بودند. صداهای عجیبی از فرستنده ها می آمد. آرمسترانگ موج فرستنده را عوض كرد و به اوپراتور گفت: <می خواهم بدانم جریان چیه؟> اوپراتور خبر نداشت چه شده است و پرسید: <چی شده؟ آنجا اوضاع خوبه؟> یكی از فضانوردان گفت: <قربان، یك چیزهای بزرگی كنار دهانه انفجار سفینه هستند. خداوندا! مثل این كه روی آن نشسته اند. انگار از روی ماه دارند به ما نگاه می كنند.> پنج ساعت بعد كه روحیه ها كمی بهتر شد آرمسترانگ و اولدرین تصمیم گرفتند از سفینه خارج شوند و به كالینز گفتند در سفینه آماده بماند تا در صورت بروز خطر به سرعت از ماه فراركنند. دو فضانورد از سفینه خارج و در تاریكی گم شدند. در حالی كه خانواده هایشان با چشمان هراسان بر روی زمین به مونیتورها خیره مانده بودند. زمان به كندی میگذشت تا این كه بالاخره آرمسترانگ و اولدرین باز گشتند و آرمسترانگ آن جمله تاریخی را گفت <برای یك مرد قدم كوچكی است ولی برای بشریت پرشی بلند.> آنها اثری از آن شی های فضایی پیدا نكرده بودند اما سالهای پس از آن فضانوردان بارها و بارها چیزهای مشكوكی را در اطراف خود دیده اند.
● آیا فضایی ها وجود دارند؟
در حالی كه هرگز سند مطمئنی از وجود موجودات سیارات دیگر در دست نیست ولی بسیاری از مردم نمی توانند قبول كنند كه در كهكشانی به این بزرگی كه اندازه آن در حدود صد هزار سال نوری است، هیچ موجود زنده دیگری نباشد. این موضوع تا حدی پیش رفته است كه در سالهای اخیر توجه خیلی ها به دولت آمریكا و ارتباط آن با فضایی ها جلب گشته و در این رابطه داستان های زیادی بر سر زبانها افتاده و فیلم های زیادی ساخته شده است و راست یا دروغ افراد بسیاری گزارش داده اند كه با چشمان خود آدم فضایی ها را دیده اند.
● تجربه بعد از طوفان
نام من <لیندون> است و در <ساسكس> استرالیا زندگی می كنم. مدتی پیش وقتی سگ هایم را بعد از طوفان برای هواخوری برده بودم، اتفاق خیلی عجیبی برایم افتاد. وقتی طوفان تمام شد توجهم به آسمان جلب شد. دو ستاره برخلاف بقیه ستارگان نور سرخ رنگی داشتند و سوسو می زدند و كاملا نزدیك سطح زمین بودند. این نورها تقریبا ده دقیقه ادامه داشتند تا این كه من تصمیم گرفتم به خانه برگردم. وقتی به سوی خانه می رفتم به عقب نگاه كردم و دیدم كه نور آن دو ستاره خیلی شفاف و سرخ شده است. بعد ستاره كوچك تر به سمت ستاره بزرگتر رفت. نور هر دوتایشان مثل ضربان نبض كم و زیاد می شد. بعد ستاره كوچك تر دوباره به جای قبلی خود بازگشت و پس از چند ثانیه به سرعت برق جهش كرد و به سوی آسمان رفت و ناپدید شد و كمی بعد خط سرخ رنگی كه از آن باقی مانده بود نیز محو شد. چیزی كه می دیدم برایم باور كردنی نبود به همین خاطر با خود گفتم حتما اشتباه كرده ام. ولی روز بعد در روزنامه ها خواندم كه زنی یك بشقاب پرنده را كه نور قرمز رنگی داشته در آسمان دیده است. این زن حتی پنجره های این بشقاب پرنده را نیز دیده بود.
● حادثه در اودسا۳۲
سال پیش بود. برای این كه بتوانم قرضم را بدهم خیلی كار كرده بودم. خیلی خسته بودم. به همین خاطر وقتی به خانه رسیدم كمی خوابیدم. آن روز یك روز آفتابی تابستانی بود و تمام اتفاقات در روز روشن افتاد. مادربزرگ من در جنوب شهر <اودسا> زندگی می كرد. وقتی خواب بودم او به همسرم تلفن زد و گفت: به استنلی بگو برود بیرون را نگاه كند. یك بشقاب پرنده دارد به سمت خانه شما می آید. من خارج از شهر زندگی می كردم و آن موقع خانه های زیادی آن جا نبود. وقتی بیدار شدم نشستم و كمی در این مورد فكر كردم و با خود گفتم مادربزرگ آدم جدی است. او شوخی نمی كند. بیرون رفتم به اطراف نگاه كردم و ناگهان در سمت غرب شهر، درست بالای برج رادیو و حدودا در یك مایلی خانه ام، آن را دیدم. هیچ صدایی نداشت. من و همسرم خیلی هیجان زده بودیم. به سمت رادیو دویدم و آن را روشن كردم و موج ها را عوض كردم. در یكی از موج ها گوینده داشت می گفت: شنوندگان عزیز الان درست بالای سر ما یك بشقاب پرنده است. این بشقاب پرنده تقریبا ۲۰ دقیقه همان بالا بود. من و همسرم با اتومبیل به سمت برج رادیویی رفتیم. با سرعت در اتوبان پیش می رفتیم. بعد به یك جاده میان بر رسیدیم كه به سمت محل بشقاب پرنده می رفت. وقتی كمی جلوتر رفتیم ناگهان اتومبیل خاموش شد و به هیچ صورتی روشن نمی شد. فكر می كنم این كار از طرف بیگانگان صورت گرفته بود. بشقاب پرنده كه به رنگ استیل بود، چرخی زد و به سمت شمال رفت و به سرعت از نظر ما پنهان شد.
● تعطیلات در لهستان
این حادثه تابستان امسال اتفاق افتاد. زمانی كه برای تعطیلات به <كوزوو> در لهستان رفته بودیم. ما هر شب بعد از شام برای پیاده روی با چند نفر از اعضای فامیل بیرون می رفتیم. آن شب هم به دشت و جنگلی كه در نزدیكی محل اقامتمان بود، رفتیم. هوا تاریك بود و ما فقط با نور چراغ قوه می توانستیم جلوی پایمان را ببینیم. یكی از پسرعموها یك دفعه گفت: سمت چپمان روی دشت گردباد شده است. به آن جا نگاه كردم ولی چیزی ندیدم. چند دقیقه بعد دوباره همان حرف را زد، من دوباره با بیحوصلگی به آن طرف نگاه كردم و برخلاف تصورم چشمم به گردبادی افتاد كه انگار تازه شكل گرفته بود. آن گردباد به شكل سه حلقه دیسك مانند بود كه بزرگ ترین آنها بالاتر از همه قرار داشت و هر سه با سرعت های متفاوتی به دور خود می چرخیدند. اول زیاد مشخص نبودند ولی وقتی بیشتر به آنها نگاه كردم واضح تر شدند. كمی از آسمان روشن تر بودند، پدرم نور چراغ را به روی آن شی انداخت. انگار آن حلقه ها فلزی بودند چون از نور چراغ قوه انرژی گرفتند و رنگشان مثل رنگهای شبرنگ براق تر شد. همه مان ترسیدیم و به سرعت به خانه برگشتیم. ولی آن شی هم دنبالمان آمد، دیگر مطمئن شده بودیم این نور متعلق به چیزی زمینی نیست. وقتی به خانه رسیدیم، هنوز آن جا بود.
روز بعد هوا با همیشه فرق می كرد. آن روز باد تندی می وزید و از صبح یك درخت شكسته روی جاده افتاده بود. نمی دانم آن چیزهایی كه در آسمان دیدیم چه بودند ولی برای پذیرفتن وجود موجودات فرازمینی برای من كافی بودند.
